Vorige week heb ik de eerste dag bijgewoond van een tweedaagse training. Ik doe de training in het kader van mijn bijscholing Coachen rondom Kanker. Ik wil het hier niet hebben over de inhoud van de training, maar over hoe de trainer als persoon een grote invloed heeft op de cursiste en wat zij leert. Ik ben me er zeer bewust van dat dit relaas over de twee trainers (twee mannen) uitsluitend weergeeft hoe ik hen ervaren heb, het is een weergave van mijn beleving. Waarbij de lezer dus in het achterhoofd moet houden dat dit ook meteen iets zegt over mij ….
Een ego van 6 m2
Ik heb, met de eerste trainer, een mooie, boeiende en leerzame ochtend gehad. Ik ben erg onder de indruk geraakt van zijn visie, zijn manier van werken en de méns. Zijn warmte, de integere manier waarop hij met zijn cliënten omgaat, en hoe hij zichzelf volledig ten dienste van de cliënt kan stellen, daar heb ik een diepe bewondering voor. Ik voelde me een sponsje: ik wil meer, ik wil meer.
In de middag daarentegen kwam ik een groot ego tegen. Iemand die zichzelf voorop stelt. Ik zag voortdurend overdracht en projectie: het ging niet over de cliënt, het ging over hem. Hij vulde in, wat de cliënt zou moeten voelen. Ik zat, werkelijk waar, met gekromde tenen. Hij had ook zijn harem meegenomen: de bewonderaarsters die zijn ego nog wat groter maakten. Als ik iets geleerd heb, dan is het hoe het niet moet.
De ruimte vullen of innemen …..
Beide mannen zijn „groot”. Ze zijn erg aanwezig. Je kunt er niet omheen. Terwijl de ene groot is vanwege zijn nederigheid en bescheidenheid, is de andere groot vanwege zijn op de voorgrond treden en borstklopperij. In de ochtend werd de ruimte gevuld met respectvolle warmte. Er werd zeer integer met de kankerpatiënten gewerkt, die trouwens aanwezig waren zodat wij konden leren! ’s Middags werd de ruimte ingenomen, geblokkeerd door een enorm ego. De cliënten werden overrompeld en overruled. Er was geen ruimte meer voor anderen. Althans: zo heb ik dat beleefd ….
Hoe leer ik het meest?
Ik leer het meest van mensen die ik bewonder. Van mensen waarbij ik weerstand voel kán ik niets aannemen: daar plaats ik (terecht of onterecht) vraagtekens bij. Het leren wordt zo een stuk ingewikkelder.
