Goedemorgen! Het MaandagVerhaal van vandaag is een wat langer verhaal … Maar als je wilt weten hoe het voelt om in je element te zijn, dan nodig ik je van harte uit om het te lezen. Veel plezier!
Het pakket kwam om ongeveer half 9. Hij is nog nat van de douche. Besteld heeft hij niets, zover hij het zich kan herinneren. Het is rood en vrij groot. Als je jezelf dubbel kunt vouwen, pas je er misschien wel in. Er staat ook een soort van gouden symbool op, een teken dat hem vaagjes bekend voorkomt. Niet heel duidelijk of scherp of zo, maar toch. Het is erg licht. Alsof er lucht in zit. Wie stuurt hem nu een doos lucht? De afzender zegt “Logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal … – Einstein”.
Hij tilt de doos op en draagt hem de woonkamer in. Op de grond maar, stel je voor dat er iets engs of vies in zit ….. Hij schuift het tafeltje aan de kant. De doos is een sta-in-de-weg en toch ook weer niet. Op de een of andere manier past hij er wel bij, denkt hij. Het lijkt haast ….. logisch …… dat hij er is. Hij voelt een tinteling in zijn rechter dikke teen. En … o jee … nu voelt hij het in zijn knie en … ja hoor …. ook in zijn navel. Getsie. Daar zit hij echt niet op te wachten! Dat gevoel, daar heeft hij afscheid van genomen. De deur gewezen. Met knapzak en al de wijde wereld in gestuurd.
Soms heeft Kwik, als ze uit school komt gerend, het nog wel eens over iets dat hem vaag aan het gevoel doet herinneren. Maar dan haalt hij snel de boeken uit haar rugzakje en beginnen ze aan het huiswerk. Vandaag leert ze sommen. Twee plus twee en zo. Dan valt haar oog op de doos. Ze gooit zich van haar stoel af en snelt naar de doos. “Wat zit er in, wat zit er in?” Tja, moet hij toegeven, geen idee. Zijn schouders raken bijna zijn oorlellen. Kwik valt bijna om van verbazing. “Maak open, maak open!”. In hem woedt een hevige touwtrekwedstrijd. Aan de ene kant van het touw staat hij … die hem vastberaden voorhoudt dat de doos leeg is, waarschijnlijk verkeerd bezorgd en ieder geval een grote grap is, dus wat moet je ermee? Uit het raam, die doos! Aan de andere kant staat Kwik ….. die om hem heen dwarrelt en in zijn oor fluistert dat er een grote verrassing in zit, voor hem, alleen voor hem en dat hij hem snel open moet maken, voordat het te laat is! Het kriebelt over zijn huid en het tintelt dat het een lieve lust is. AIAIAI.
Snel terug naar het huiswerk. Twee plus twee ….. Kwik steekt het puntje van haar tong tussen haar tanden en lippen naar buiten. Het puntje van haar neus krult zich in een vraagteken. De frons tussen haar ogen is zo diep dat hij er bijna hoogtevrees van krijgt. Twee plus twee …. poeh …. dat is niet gemakkelijk! Hij kijkt naar de roze wolk die aan zijn tafel zit. Die wolk kan geen sommen maken. En nu zeker niet, nu hij een doos heeft. Een doos die open kan. Hij moet haar helpen!
In de doos begint het te bewegen. Ze schrikken er van. Kwik rent er naar toe en schreeuwt dat hij op moet schieten, want anders … want anders …. ze stampt met haar voetjes op de grond en zwaait haar armen en haren door de kamer. Ook hij voelt zich wat opgejaagd. Hij hoort de doos fluisteren dat hij het dan maar moet tekenen. Tekenen …. dat geteken van hem had hij toch de wijde wereld in gestuurd? Met knapzak en al? Want dat bracht hem toch niets? Behalve sprankelend geluk en stralende passie en ZIN en zo, maar geen dingen waar je iets aan hebt!
Hij trekt, met tegenzin, het schriftje naar zich toe en tekent twee roze Kwikken. Ze kijkt nieuwsgierig toe. “Dat ben ik! En dat ook! Je hebt twee ikken getekend!”. Hij pakt de blauwe stift en tekent nog eens twee ikken. “En dat ben ik ook, ik ben het echt! En dat ook, nu heb je 1,2,3,4 ikken getekend!”. Van pure vreugde over zoveel ikken maakt ze een dansje door de kamer. “Dus”, zegt hij, terwijl ze samen kijken naar de twee roze en twee blauwe Kwikken, “hoeveel is 2 plus 2”. “Vier!!!”, gilt ze. Van schrik dondert ze van haar stoel en rolt zo, sjoef, tegen de doos aan. Het deksel klapt omhoog.
Vier ogen kijken naar het stralende licht en de sprankelende kleuren die uit de doos komen en zich een weg zoeken door de kamer naar hem. Hij staat op en de kleuren en het licht omhelzen hem. Het ziet er uit alsof hij een hele grote das om heeft. Hij geniet zichtbaar. Zijn mond gaat open en hij gilt en giert en lacht en schatert dat het een lieve lust is. Kwik doet mee. Vanzelf. Hij tilt haar op en samen dansen ze door de kamer. Achtervolgd door een lint van licht en kleuren. Hij wordt opgetild en vertrekt naar daar waar de verbeelding hem brengt, waar zijn passie hem zin in het leven geeft, naar waar hij in zijn element is. Kwik gaat mee. Vanzelf.
