Mijn kanker is een zandkasteel.
Een man die niet zo lang meer te leven had vertelde mij dat hij zich een zandkasteel voelde. Zo’n kasteel met alles erop en eraan: een mooi statig slot, torentjes en een brug over de slotgracht. De kanker die 5 jaar geleden in zijn lichaam sloop was de eerste golf van de zee die aan zijn kasteel likte. Het likje zand dat wegspoelde kon nog gerepareerd worden. Maar toen werd het vloed. De golven werden wilder, hoger en het zandkasteel werd steeds kleiner en kleiner totdat er uiteindelijk nog maar een dapper bergje zand overbleef. Ook dat bergje zal verdwijnen. Maar de zandkorreltjes waarvan het zandkasteel gemaakt was, die zullen nooit verdwijnen. Ze zullen voor altijd en eeuwig onderdeel blijven uitmaken van de zee en het strand.
De vorm gaat verloren, de aanwezigheid blijft.
