MaandagVerhaal
Waar wij heel goed in zijn, is invullen wat anderen zullen denken of voelen. Dat is één van de belangrijkste dingen die je als coach moet afleren: invullen. Het is iets waar ik me constant bewust van ben: ik kan niet weten hoe een ander zich voelt of over bepaalde dingen denkt. Als ik het wel denk te weten, dan zegt dat alleen maar iets over hoe ík iets ervaar. Dus het heeft geen zin om van mijn eigen aannames, mijn eigen interpretaties en overtuigingen uit te gaan. Behalve dan natuurlijk, dat je elke keer weer iets over jezelf leert 🙂
Een mooi voorbeeld hiervan is het verhaal dat ik in een ziekenhuis hoorde. Het gaat over een arts en zijn patiënte. De arts vertelde over een patiënte, die hij lastig vond.
De vrouw had borstkanker en moest een operatie ondergaan. Voorafgaand aan de operatie kreeg ze een aantal chemokuren. De arts ging er van uit dat de patiënte vol goede moed aan de behandeling zou beginnen. Hij veronderstelde dat het doel (het verschrompelen van de tumor) de patiënte motiveerde om positief aan de behandeling te beginnen. Het tegendeel bleek waar. De vrouw was erg onzeker, bang en negatief. De arts wilde haar uit die negatieve spiraal halen door haar voortdurend uit te leggen wat de chemokuren zouden doen en wat daar de resultaten veelal van zijn, om haar zo gerust te stellen. Maar hij bleef veel weerstand en afstand voelen.
Toen er na het maken van een scan bleek dat er uitzaaiingen te zien waren, vond de arts het heel moeilijk om de patiënte te moeten vertellen dat ze niet meer zou genezen. Hij zag erg op tegen het gesprek, maar tot zijn verbazing zag hij de houding van de patiënte radicaal veranderen. Ze bleek erg opgelucht: er viel een last van haar schouders. Het slechte nieuws bleek voor de vrouw ook goed nieuws te zijn. Zij wist al lang dat het mis was en voelde zich door de arts niet gehoord. Ze had geen behoefte aan scenario’s die voor haar niet van toepassing leken. Ze wilde met haar arts praten over doodgaan. Nu haar gevoel bevestigd was, voelde zij zich eindelijk gehoord.
De arts heeft gezien dat slecht nieuws niet voor iedereen emotioneel hetzelfde hoeft te betekenen. Hij ging uit van zijn eigen overtuigingen en belevingen en ging voorbij aan wat de patiënte nodig had. Zij wilde niet gerustgesteld worden, zij wilde gehoord en gerespecteerd worden.
Probeer het zelf eens deze week: niet invullen wat de ander denkt en voelt, maar er zonder oordeel naar vragen! Ik wens je hiermee veel mooie ervaringen toe.
