Dit verhaal zou gaan over de eenzame fietser die zich, ’s ochtends als hij door het donker naar zijn werk zwoegt, afvraagt „waarom?”. Het zou gaan over het licht dat zo veel mooier is als je het donker kent. Maar toen kwam Parijs ….. Het gaat nu niet meer over een eenzame fietser, het gaat over de wereld die zich afvraagt „waarom?”. En over de vraag: hoe donker moet het worden om het licht weer te kunnen zien?
Ik ben positief …. ik geloof in het goede en heb vertrouwen in de toekomst. Maar dat geloof wordt heel erg op de proef gesteld. Het geloof in hoop, in liefde, in een god. Hoe doe je dat? Blijven geloven dat de mens in wezen goed is, dat hij zijn zusters en broeders als gelijkwaardig beschouwt en met respect behandelt. Hoe doe je dat? Als individuen opgehitst door een machtig individu of collectief zich boven hun zusters en broeders verheven voelen en geen respect hebben voor een mensenleven. Hoe doe je dat?
In 2012 zou de wereld vergaan. In feite is dat ook gebeurd. We leven in de hel. Kan het nog donkerder worden? Nog meer natuurrampen, oorlogen, terreurdaden? Nog meer egoïstische op macht beluste leiders? Nog meer onschuldige en lamgeslagen mensen die volstrekt ongelijkwaardig en respectloos behandeld worden. Mensenlevens die geen waarde meer hebben ….. dat moet de hel zijn.
Waar is het licht? Volgens veel spirituele leiders in de wereld, oost en west, leven we momenteel in het Kali Yuga, het laatste en donkerste tijdperk. We zijn op dit moment het verst verwijderd van onze oorsprong. Maar, zeggen ze, als de nacht het donkerst is, breekt de dageraad snel aan. Dan keren we terug naar onze oorsprong, naar het paradijs.
Ik stuur mijn vurige wens dat het snel dag wordt, met alle kracht die in me zit, het universum in. Ik nodig je uit om dat ook te doen. Ik ben ervan overtuigd dat we het alleen dan redden als we het samen doen, als zusters en broeders. De miljoenen gisteren in Parijs hebben het goede voorbeeld gegeven.
Geloof!
